تـــصـــوف و عـــرفـــان

سگ های شکاری را دیده ام، هنگامی که از محله ای عبور می کنند، سگ های محله پشت سر آنها می دوند و پارس می کنند ،گویا سگ شکاری را مکرم و مجلل می دانند و به آن حسادت می ورزند.
و مشاهده کرده ام، در این هنگام سگ های شکاری اصلا به آنها توجه نمی کنند، و محل نمی گذارند و به پارس کردن آنها توجهی ندارند.
گویا سگ های شکاری از جنس آن سگ ها نیستند.
زیراکه سگ های محله بدن کلفت و غلیظی دارند و امانت دار نیستند، ولی سگ های شکاری بدن باریک و خلقت ظریفی دارند و آدابی دارند که با خلقت لطیف آنها تناسب دارد.
سگ های شکاری شکار را برای صاحبش نگه می دارند ،به علت ترس از تنبیه کردنش یا برای شکر و سپاسگزاریش.
پس نتیجه گرفتم که ادب و حسن معاشرت تابع لطافت بدن و روح است.
مومن عاقل نیز همینگونه است،که به حسادت کننده اش اصلا توجه نمی کند و او را چیزی به حساب نمی آورد. چرا که مسیر آنها با هم فرق دارد،حسود به خاطر دنیا با وی حسادت می ورزد، ولی مومن عاقل تمام توجه اش به آخرت است.
پس چه قدر فرق زیادی دارند!!!

صید الخاطر، علامه ابن جوزی رحمه الله/۴۷۴

✍(مولانا)احمد عبدالحق مجددی غفرله.

https://t.me/ehiaalssonan