تـــصـــوف و عـــرفـــان

✍ شیخ الحدیث مولانا زکریا کاندهلوی رحمه الله
👌مترجم مولانا شمس الحق فقهي

🔰 تقوا و احتیاط ایشان به گونه ای بود که در مسئله اختلافی بین ائمّه همیشه قول نزدیک به احتیاط را ترجیح داده و با وجود ضرورت هرگز احتیاط را از دست نمی دادند؛ بطور نمونه هنگام مریضی حتی مریضی بسیار شدید هرگز نشسته نماز نمی خواندند.
در مرض وفات به گونه ای بودند که دو نفر ایشان را بلند نموده و ایشان ایستاده نماز می خواندند، بعد از مدّتی نمی توانستند که ایستاده نماز بخوانند، آنگاه دو نفر دو طرف ایشان ایستاده و کِمرشان را گرفته و نگه می داشتند و ایشان را در قیام و رکوع و سجده همراهی می کردند و متعلّقین هر چه پیشنهاد می کردند نشسته نماز بخوانید ایشان، نه جواب شان را می دادند و نه قبول می نمودند.

یک روز مولانا محمّدیحیی صاحب رحمه الله به ایشان عرض نمود: حضرت اگر در این حالت نماز نشسته درست نیست پس در چه وقتی این جواز وجود دارد؟

ایشان فرمود که نزد امام ابوحنیفه رحمه الله فرد قادر و توانا به قدرت دیگری، او قادر و توانا محسوب میشود و باید نماز را ایستاده بخواند ( گرچه نزد صاحبین و شاگردان ایشان چنین نیست و فتوا نیز بر همین است) لذا هرگاه دوستانم (شاگردان و مریدان) وجود دارند و مرا بلند می کنند و نگه می دارند من چگونه نشسته نماز بخوانم!
در نهایت هنگامی که مرض شدّت گرفت و ضعف طاری گردید که با وجود کمک دیگران نیز توانایی قیام نبود آنگاه چند نماز را نشسته خواندند.

🔰 در اواخر عمر مبارک چشمان ایشان آبِ مروارید آورد و خدمتگزاران اصرار نمودند که چشمها را جراحی کنند ولی ایشان انکار می نمود، در نهایت یک دکتر تضمین نمود که من قول می‌دهم که هیچ نماز از ایشان فوت نگردد، لذا ایشان نماز صبح را اوّل وقت ادا کنند و نماز ظهر را آخرت وقت بخوانند و در این فاصله، کارِ خودم را انجام میدهم.
ولیکن باید تا چند روز بر زمین سجده نکند که مضر است و باید یک شئ را نصب کنند و بر آن سجده نمایند.
ایشان فرمودند: چند سجده نماز را به طور مسنون و کامل به جا نیاوردن زیاد است، برایم یک سجده را اینگونه ادا نمودن گوارا نیست.

🔰 در جلسه دستاربندی دارالعلوم دیوبند یک روز غالباً نماز عصر بود که مولانا محمّدیعقوب نانوتوی رحمه الله برای ادای نماز
بَر مُصلّی رفته تا امامت دهند و به علّت ازدحام جمعیت و کثرت مصافحه مردم هر چه تلاش نمودند تا به ابتدای نماز برسند امّا قرائت شروع شد.
بعد از نماز بر چهره مبارک خشم و ناراحتی ظاهر گردید و با اندوه زیاد فرمودند: افسوس! بعد از بیست ودو سال امروز، تکبیر اولی از من فوت گردید.

https://t.me/mulanafeghhi